Mijn grote liefde in de sport is de dressuur. Voor mijn gevoel komt dit goed tot uitdrukking in de brief die ik eens schreef aan Rob Stenders radio-dj van 3FM, naar aanleiding van een vraag van hem welke ik toevallig opving. Dit was ten tijde van de Olympische Spelen in Sydney anno 2000.

Wij hadden een KWPN tuigpaard, een zwarte merrie.
Geboren op 4 july 1982, en daarom moet (volgens KWPN richtlijnen) haar naam met een A beginnen. Haar naam is dan ook Anette. Hadden, want ik hoor er niet meer bij, Anette hoort bij Hélène en die woont niet in de buurt waar ik woon.

26 september, 2000.
Hallo Rob, c.s.

Vanmorgen, toen ik ook wakker genoeg was na 08:00 om de radio aan te zetten, hoorde ik je Liselot vragen of zij wist wat dressuur nou eigenlijk is.
Dat wist ze blijkbaar niet, getuige haar antwoord. Toen dacht ik als enthousiast paardengek, en langdurig fan van dressuur, dat ik je op dat gebied misschien de gevraagde informatie kan geven.
Met in het achterhoofd dat, als ik jou zou benaderen via deze weg, er een kans, =umm nee, zoals dhr. van Gaal al zo treffend verschil maakte= een mogelijkheid is, dat een groter publiek zo een beter begrip krijgt van wat dressuur nou eigenlijk is.
Dressuur is een combinatie van gymnastiek voor paard en mens, en vertrouwen tussen paard en mens. Het is de bedoeling om een paard (en mens, tot op zekere hoogte) zo soepel en sterk als mogelijk te maken, zodat het beter in staat is allerlei verschillende oefeningen, door de mens aan het dier gevraagd, samen uit te voeren.
Het vertrouwen manifesteert zich door de mate waarin het paard zich door de mens _laat_ leiden.
Ik zeg met nadruk 'gevraagd' omdat het uitgangspunt van dressuur heel duidelijk stelt dat er niet afgedwongen moet worden. In de praktijk blijkt dat je een paard, tot op zekere hoogte, kunt dwingen die oefeningen te doen. Omdat ze niet zo slim zijn om door te hebben dat die mens op hun rug niet sterk genoeg is hun ECHT te dwingen, lukt dat vaak heel aardig. Maar helemaal achterlijk zijn ze ook niet, en als ze het zelf leuk vinden kan veel meer bereikt worden.
*En sommigen zijn wel zo slim en stellen hun eigenaar voor grote problemen*
Het is ook de grondslag voor alle andere paardensportdisciplines. Een paard als De Sjiem (top-springpaard) is ook niet 'zo uit de wei getrokken, zadel erop, springen maar'.
Wat maakt dressuur (voor mij althans) mooi? Het is eigenlijk onvoorstelbaar wat een mens, een totaal ander wezen als een paard, per definitie elke verandering beantwoordend met vluchtgedrag, kan laten doen door het te vragen, op basis van vertrouwen.
En ik vind dressuur, meer dan springen, getuige doen van de ongelofelijke graad van samenwerking tussen twee zulke verschillende wezens. Te meer door de wetenschap dat elke uitgevoerde oefening, gevraagd en gestuurd wordt door de een, en uitgevoerd door de ander, in onderlinge harmonie.
Dressuur in wedstrijdverband is te vergelijken met bijvoorbeeld- kunstrijden op de schaats voor paren. Nee niet paarden). Het is ook een jurysport, er zijn verplichte kur en 'vrije' kur, en uiterlijk vertoon speelt ook hier een belangrijke factor.
*Een knap paard heeft ook een streepje voor*
Hmmm, ik vraag me af of combinaties van mens met (bijv.) aap op schaatsen, een vergelijkbare moeilijkheidsgraad op zou leveren. Maar dit terzijde.
Hier wilde ik het maar bij laten, hopelijk beantwoordt dit je -onschuldig gestelde- vraag.

M.vr.gr. Jo-Anne Steenbeeke

De stokmaat is 1.63 mtr, zo groot is ze dus, alhoewel ze zelf denkt een stuk groter te zijn. Vier witte sokjes (en hoeven) met een witte kolletje zijn de aftekeningen, oftewel het niet zwarte.

Toen ze in ons bezit kwam, was ze door de vorige eigenaar nogal verwaarloosd. Dat kwam omdat die ziek was geworden, en zijn vrouw ervoor moest zorgen. Daar Anette een vrij 'opgewonden' karakter heeft en de vrouw daar niet zo goed mee overweg kwam werd ze 's morgens meestal uit de stal gelaten, en de wei opgetjopt. Die wei was in het voorjaar vol met jong gras. Gras dat tjokvol eiwit zit dus.
Daar lustte Anette wel pap van, met als gevolg dat ze omdat ze te weinig te doen kreeg, meer en meer vet verzamelde en dus te zwaar werd. Nou zou je zeggen, dat is toch niet zo erg, te vet. Maar helaas werkt dat bij paarden niet echt in hun voordeel, want paarden zijn bewegingsdieren, en als ze dik worden en niet of te weinig bewegen kunnen ze ze last van hun gewicht krijgen in de vorm van bevangenheid.

Hoefbevangenheid, en dat houdt in dat het hoefbeen in de hoef, door het gewicht gaat kantelen. Daardoor wordt de hoefdoorbloeding belemmerd, en vervolgens kan dat gaan ontsteken. En dat was bij Anette ook gebeurd, ze liep als op eieren. De dierenarts was er al bijgehaald, en die had stalrust voorgeschreven omdat de echtgenote niet goed overweg kon (of wilde) met paarden, en ze mocht alleen maar (zeer) laag calorisch voer. Zemelen.
Ondertussen was de echtgenoot overleden, en nu wist de vrouw helemaal niet meer wat ze moest doen. Ze besloot om, als er liefhebbers voor waren, Anette aan derden te verkopen, en zo er geen kopers waren dan zou Anette maar naar de slacht moeten. Dit kwam een vriendin van ons ter ore, en zij kende het paard, ons, en hoewel ze wist dat wij niet in de markt waren om een paard te kopen besloot zij ons toch in te lichten.
Na overleg met de vrouw over de prijs, de slachtprijs (ik vind 't nog steeds een rotwoord), overleg met de behandelend dierenarts, en onderling, hebben wij Anette gekocht.

De verhalen die er al over Anette waren! Echt waar, de paardenwereld is een raar wereldje.

Anette zou gevaarlijk zijn, onhandelbaar onder het zadel. Ze zou zich zelfs meerdere keren met ruiter/amazone en al op de zij hebben gegooid om zo onder het werk uit te komen. Het was jaaaaren geleden dat ze onder het zadel was geweest. Als je wilde opstijgen, moest je maar een blinddoek over haar ogen doen, want ze zou anders gevaarlijk gek kunnen worden. We besloten om net te doen of we gek waren, Anette nog nooit beleerd was geweest, en helemaal van voor af aan te beginnen. Alsof ze alles voor het eerst zou moeten leren.

En wij, mijn vriendin en ik, hebben nooit problemen ondervonden zoals die door anderen geschetst waren. Natuurlijk was, en is nog, Anette geen poeslief mak schaap dat alles maar over zich heen laat komen. Maar hallo, het is geen machine. Het is een levend wezen, en met dat in mijn achterhoofd kan ik lezen en schrijven met haar.